chera

فرامرز ملاحسین طهرانی

اینکه برخی از افراد مدعی هستند که هرگز خواب نمی بینند و یا چرا اموات خود را در خواب نمی بینند چند علت دارد که مهم ترین آنها را بیان می کنم.

1 - اینکه ما چیزی را نمی بینیم، این صرفا نظر و عقیده ماست وگرنه چه معلوم که آن چیز هست و ما توانایی دیدن آن را نداریم. ازجمله اینکه برخی ادعا می کنند که اصلا خواب نمی بینند که این ادعا به نظر من کاملا غلط  و غیرممکن است. مگر می شود کسی در مسیری شروع به حرکت کند و هنگامی که به پایان راه رسید ادعا کند که دربین راه اصلا هیچ چیزی را ندیده است. اگر هم این گفته وی صحت داشته باشد می تواند علتش این باشد که در طول راه یا چشمانش را بسته باشند و یا اینکه وی را بوسیله هیپنوتیزم حرکت داده باشند، طوریکه وی اصلا در جریان وقایع و مشاهداتش در طول سفر قرار نگرفته باشد. بهرحال همه انسانها به محض به خواب رفتن، روح از تن شان خارج شده و به گشت و گذار در محیط پیرامون خویش و جهانهای موازی با این جهان مادی و حتی جهان های روحی می پردازد. اما آن چیزی که باعث می شود بعد از بیداری مشاهداتشان در عالم خواب به یادشان نماند این است که به واسطه جدا افتادن ضمیر آگاه  از ضمیر ناخودآگاه آن مشاهداتی که ضمیر ناخودآگاه در طول خواب شبانه اش داشته را به یاد نمی آورد.  جدایی و دوری دو ضمیر آگاه و ناخودآگاه در طول خواب شبانه، مهم ترین عامل در فراموشی خوابهایی است که انسان دیده است و بعد از بیداری آنها را به یاد نمی آورد و به این علت است که اکثر ما بارها در خوابهایمان با ارواح درگذشتگانمان دیدار داشته ایم، اما بعداز بیداری آنها را فراموش کرده ایم.

2- دومین علت در عدم ملاقات با اموات و یا سایر ارواح دیگر در خواب این است که اصولا شاید آن ارواح مایل به ملاقات با ما نیستند و بنابه دلایلی از آمدن به خواب ما خودداری می کنند. یکی از عللی که آنها رضایت نمی دهند به دنیاهای اسفل و پایین تر از جایی که در آن قرار دارند، مراجعه نمایند این است که این دسته از ارواح از محیط جدیدی که به آن وارد شده اند، کاملا راضی بوده و نزدیکی به دنیای مادی را نوعی بازگشت دوباره به دنیا و از دست دادن موقعیت های ارزنده معنوی و الهی بواسطه توجه به دنیا می دانند، تا آنجا که می توانند از بازگشت به جهان تاریکی ها خودداری می کنند و آن جهان نورانی و شگفت انگیز به حدی برایشان جذابیت دارد که لحظه ای از آن نمی توانند دل بکنند.

3- اما عامل دیگر، عدم رضایت این دسته از ارواح نسبت به بستگانشان می باشد که البته این مورد خیلی به ندرت اتفاق می افتد که روحی پس از مرگ و آشنایی به قوانین الهی هنوز نسبت به فردی در دنیا کینه و یا نارضایتی داشته باشد. اما خب ممکن است این شائبه هنوز وجود داشته باشد که روحی هرگز حاضر نباشد با بستگان نزدیک خود به خاطر مسائل رخ داده در گذشته فیمابین آنها ملاقاتی داشته باشد .

4- و علت دیگر اینکه معمولا ارواح پس از گذشت سالها از مرگشان، رفته رفته تعلقات شان نسبت به بستگان خویش و دنیایی که در آن زیست می کرده اند، کمرنگ تر می شود تا جایی که اصلا هیچ تعلق خاطر و یادآوری از گذشته در آنها وجود نخواهد داشت. معمولا ارواحی که سالها پیش از  دنیا رفته اند، سعی می کنند با انس گرفتن به جهان روحی که در آن سکنی دارند و حشر و نشر با ارواحی که در جوار آنها به سر می برند، خاطرات گذشته خویش را از ذهن پاک کرده تا شایسته ارتقا به مراحل بعدی تکامل خویش در جهان های روحی بالاتر باشند. پس این دسته از ارواح هرگز میلی به بازگشت به دنیا و  ملاقات با نوادگان بعد از خود ندارند و اصولا این کار را نوعی وقت تلف کردن و تلاشی برای هیچ می دانند و اصلا تمایلی به این کارها در خود احساس نمی کنند.

5- و بالاخره اینکه اولیا الله و مومنین راستین به جهان غیب هستند که پس از مرگ از همان مراحل ابتدایی ورود به جهان های روحی و بهشت اعلی، برای همیشه ارتباطشان را با دنیا  و مردمان دنیا به طور کامل قطع می کنند، زیرا نسبت های قومی و خونی و فامیلی را نسبت هایی عاریتی و قراردادی دانسته و تمامی ارواح را مانند خود، یک روح مجرد می دانند که چند صباحی در زندگی موقت  دنیایی در مقام نسبت های قومی و خویشی (پدر، مادر، فرزند، خواهر، برادر ...)  سپری کرده و با حدوث مرگ، دوباره به زندگانی روحی خویش در همان حالت تجرد برای ادامه حیات معنوی و کسب فضایل روحانی رجعت می نمایند. درواقع این دسته از ارواح به اوج وارستگی و دوری از تعلقات بی فایده ای که آنها را از فضایل و تکامل روحی بازمی دارند، دست یافته اند، پس  کمتر و یا اصلا به هیچ وجه دیگر چه در خواب  و رویا و یا در زمانهای دیگر حاضر به بازگشت به دنیا و ملاقات با زمینیان نخواهند بود.

 و البته دلایل دیگری در عدم ملاقات با ارواح در خواب وجود دارد، که مهمترینشان همین هایی بود که عرض شد.