سفر به بهشت
فرامرز ملاحسین تهرانی
بعد از گذشتن از دروازه بهشتی، دیگر از آن تاریکیها ومناظر دهشتناک و ضجه های ارواح نادم و پشیمان خبری نبود و هرچه جلوتر می رفتیم به روشنایی و لطافت هوا و موج معطر لطیف و سیالی که در آن پرواز میکردیم، افزوده می گشت. با سرعتی وصف ناپذیر در عوالم الهی غوطه ور بودیم و من از شوق و هیجان می خواستم نعره بزنم. تاکنون این همه خوشی و رستگاری را با تمام وجود تجربه نکرده بودم. اصوات آسمانی رفته رفته واضح تر می گشت. یک نوع صدا و آهنگ خوشنوایی از اعماق آسمان انعکاس می یافت که آرام آرام وضوح آن را درک میکردیم و با موج احساس خوشی که ایجاد میکرد، حقیقتا مرا و دیگر ارواح را سرمست و مجذوب خود می نمود. این نوا و صدا، سرودی آسمانی بود که انگار جمعیتی بالغ برهزاران جوان و نوجوان با حنجره الهی شان به همراه یک موسیقی زیبایی که ازهارمونی بی نقص و منحصربفردی برخوردار بود، آن را اجرا می نمایند. همانطور که در افلاک پرواز میکردیم، ناگهان توده ای عظیم از ستارگان و نقطه های نورانی بر سر راهمان نمایان و شروع به درخشش کرد و ما از میان این توده نورانی عبور کردیم. این همه ستاره های ریز و کوچک، مانند ذره های بسیار ریز و نرمی به صورتمان برخورد میکرد و جریان سیال لطیف خون اثیری در زیر پوست صورت و انداممان را به نرمی حرکت میداد. هر چه پیش میرفتیم فضا نورانی تر و معطرتر میشد و ظواهر و هیاکل روحانی زیادی در گذر از آسمانهای بهشتی بر ما گذر کرده و با لبخند و سلام، گویی که ورود ما را به اقالیم الهی شادباش و تبریک می گفتند.
