bacheha/va/ghodrathay/mediomi

بنام خدا

رابطه سن با قدرت مدیومی

فرامرز ملاحسین تهرانی

شاید این مطلب برایتان قدری عجیب باشد که کودکان با جهان غیب پیوند محکم تری نسبت به بزرگسالان دارند.  انسان در هر مرحله ای از شرایط سنی به نوعی به عوالم ناشناخته در ابعادی خارج از ابعاد مادی در ارتباط است. منتها به علت درگیریهای ذهنی که اکثر ما بخاطر جزرومدها و پستی و بلندیهای زندگی داریم نسبت به علائم و نشانه ها و الهاماتی که به سوی ما فرستاده می شود ناآگاه و بی توجهیم. هرچقدر که انسان ذهنش را نسبت به مسایلی که ممکن است وی را به دنیا علاقه مند و یا درگیر کند آزاد و رها سازد بهتر می تواند آن نشانه ها و علائم را  درک و فهم  نماید. کودکان به واسطه تجربه کمتر و کوتاهتری که در این دنیا دارند و هنوز د رگیر مشکلات و پستی و بلندی های آن نشده اند به نسبت بزرگترها علاقه و دلبستگی کمتر و درنتیجه دغدغه ذهنی کمتری داشته و آنچه که بیشتر روابط او را با آدمهای محدود اطراف خودش مثل پدر و مادر و درنهایت خواهر و برادر شکل می دهد یک رابطه عاطفی و توام با عشق و خلوص پاک و بی منت میباشد که درنهایت همه این ها از سرمنشا زلالی شکل می گیرد که متصل به عشق الهی می شود.

 کودکان خاطرات قبل از تولدشان  را که مربوط به زیست شان در جهانهای روحی بوده است را با گذشت زمان و رسیدن به بزرگسالی کم کم از یاد می برند و به علت مانوس شدن با ماده و تعلقاتی که آنها را به دنیای مادی پیوند زده و از جهان غیب دور ساخته، از تفکر و یادآوری به منشا و مبدا آفرینش که به آن تعلق داشته اند، بی تفاوت میسازد. البته این حالات کاملا طبیعی است که اگر جز این بود همه انسانها بدون استثنا جزو پیامبران و یا حداقل اولیا الله می شدند. 

روح، بعد از حلول در یک جنین، و پس از تولد، تا مدتها در حالت بی خبری و ضعف و خواب به سر می برد. اگر مراقبت پدر و مادر از  طفلی که حامل یک روح کهن از جهان روحی است نبود، خود روح قادر به ادامه حیات در جهان های مادی نمی شد، به همین خاطر است که مقام پدر و مخصوصا مادر در نزد خداوند و دستگاه الهی بسیار بالاست، زیرا اینان بدون آنکه روح تازه به دنیا آمده متعلق به آنها باشد بدون منت و حتی با زجر و زحمت چند ساله آنان را زیر پروبال گرفته و با آموزش و پرورش آنها و تحویلشان به جامعه بستر رشد و تکامل آنها را در دامان جامعه فراهم می سازند. 

در کنار همه اینها اگر بنا باشد تحقیقی درباب قدرت مدیومی نوزادان و کودکان داشته باشیم باید بگوییم که چشم روحانی کودک شیرخواره کاملا باز بوده و دارای جلای بصری بسیار زیادی است به نحوی که قادر است با فرشتگان و ارواح حامی خویش بازی و تفریح نماید. ارواح از آنجاکه از محیطی مفرح و فارغ از ثقل ماده به دنیا آمده اند تا مدتها می بایست از فضای روحانی و پر از انرژی خالص آن جهان در خواب و بیداری تغذیه نمایند. به همین خاطر است که میل به خوابیدن در آنها بیشتر از بزرگسالان است و به مرور زمان که رشد جسمانی آنها تکمیل می گردد واحدهای بیشتری از روح به داخل جسم آنان نفوذ و حلول می نماید تا اینکه در سن هفت سالگی تمام واحد روحی در جسم جای گرفته و در این سنین است که انسان می تواند تعلیمات آموزشی و پرورشی را در آموزشگاه و مدرسه آغاز نماید. 

و اما قدرت مدیومی انسان در سنین کودکی و نوجوانی تا به جوانی و بزرگسالی سیر نزولی را طی می نماید. کودکان از جلای بصری و شنوایی و دریافت الهامات روحانی خوبی برخوردارند اما چون خودشان نسبت به این توانایی ها ناآگاه هستند، برایشان این امور عادی و طبیعی می نما ید. به همین خاطر است که وقتی آنها شنیدنی ها و دیدنی هایشان را برای بزرگترها بیان می کنند غیرقابل باور می نماید و توجهی به گفته هایشان نمی شود. همین احساسات و حالات پرقدرت مدیومی یکبار دیگر در سنین کهنسالی و مخصوصا هنگام نزدیک شدن به مرگ برای انسان رخ می دهد که متاسفانه باز هم اطرافیان آن را به هذیان تعبیر نموده و به سادگی از کنار آن می گذرند. معمولا انسان در اوج سلامتی و قدرت و  هنگامی که مشغول جمع آوری امکانات زندگی و بهره بردن از نعمات ما دی و دنیایی  برای خویش و خانواده اش است بیشترین فاصله را با دنیای غیب دارد. مگر آنکه با تحصیل و تحقیق در علوم روحی و حفظ پیوند با دنیای غیب این نقصان را جبران نماید که البته کار آسان و راحتی نیست و شرط آن وارستگی از دنیا و تحمل ریاضت کشیدن در این راه است.