badkonake/zehni

بادکنک ذهنی

فرامرز ملاحسین تهرانی

 زیاد شنیده ایم که فلان عالم بزرگوار و یا شخصی که تخصص در زمینه علوم غریبه دارد، قادر است روح خود را از جسم جدا ساخته و به نوعی به این عمل وی مردم عوام مرگ اختیاری می گویند. خب این عمل را هرچه نام می گذارند تفاوتی در اصل عمل نمی کند و ما به آن برونفکنی روحی می گوییم. منظور از برونفکنی روحی این است که شخص با تمرکز و اراده و اختیار، جسم خویش را به خواب برده و درا ین لحظه با آگاهی تمام شاهد خروج روح از تن باشد و سپس به هرکجا که مایل باشد به سیر و سفر بپردازد.  

 
اشخاصی که موفق به این عمل می شوند شاهد مناظر و اوقات بسیار خوش و فرحبخشی خواهند بود. آنها قادرند مرزهای دنیای خشن مادی را درنوردیده و به طبقات بالای عالم ارواح صعود نمایند. این کار  جزو  اعمالی است که باعث تکامل روح و آگاهی بخشی و حتی تقویت محراب خداشناسی در فرد می گردد. چرا که اشخاصی که مبادرت به برونفکنی می کنند، به قدرت روح خویش آگاهی یافته و به جهان غیب ایمان قلبی می آورند. آنها به این امر آگاه می گردند که در زمانی که روح از تن شان به اراده و اختیار خارج می گردد، تمام آلام و دردهایی که در جسم مادی شان بوده از بین رفته و به حیات توام با سلامتی و آگاهی و شعور معنوی نائل می آیند. کسانی که قصد دارند به برونفکنی روحی پرداخته و یا آن را یاد بگیرند باید قبل از هر چیز به تزکیه نفس پرداخته و قید و بند بسیاری از تعلقات بی مصرف دنیایی را از خود بگشایند. کسی که در ذهن و روان و افکارش همواره درگیری و چالش با مردمان دیگر وجود دارد و در حرص و آز به دست آوردن بیش از حد ثروت و مال و غیره است، چگونه می تواند حتی برای لحظاتی دل از این همه تعلقات کنده و به مرگ اختیاری مبادرت ورزد. اصلا این گونه افراد اشتیاقی به امور معنوی ندارند چه برسد به این که بخواهند آن را به طور عملی تجربه نمایند. تحقیقات نشان داده افرادی که به دنبال یاد گیری و تجربه امور معنوی هستند مثل اعمالی ازقبیل برونفکنی روحی و ارتباط با دنیای غیب ، معمولا اشخاصی هستند که تا حدودی زندگی شان توام با کمبودهایی است که درنهایت آنها را نسبت به زرق و برق دروغین دنیا بی اعتماد و دلسرد کرده و درنتیجه این قبیل اشخاص چشم امید به نیرو و خالق و پروردگاری دوخته اند که مافوق همه قدرتها و ثروتهاست.

معمولا برونفکنی در دو حالت به انسان دست می دهد. یکی در زمان خواب که این نوع برونفکنی غیرارادی است و وقتی انسان به خواب می رود و روح از جسمش خارج میشود، درصورتی که ضمیر آگاه وی در مجاورت ضمیر ناخودآگاهش باشد، این شخص از خروج روح از جسمش باخبر می شود. اما در اکثر مواقع به علت به خواب رفتن  ضمیر آگاه در هنگام خواب شبانه، پس از بیدار شدن، اکثر مردم از برونفکنی روحی شب قبل شان چیزی را به یاد نمی آورند. اما بیشتر منظور ما از برونفکنی روحی، آن خروجی است که انسان به اراده و اختیار خویش انجام دهد و محصول به خواب رفتن شبانه وی نباشد که این مهم در اثر تمرین و ممارست  برای هر شخصی میسر و امکانپذیرمی باشد. 

ساده ترین تمرینی که برای برونفکنی روحی وجود دارد، اراده و خواست و قصد خود شخص می باشد که مایل باشد به این عمل دست بزند. سپس شرایطی است که قبل از همه چیز انسان می بایست در خویشتن خویش مهیا سازد. اول آنکه برای انجام برونفکنی روحی و کلا  تمامی اعمال معنوی می بایست از لحاظ جسمانی آمادگی آن کار را داشته باشیم. ما باید از جسمی سالم و قوی برخوردار باشیم. داشتن جسم سالم منوط به کنار گذاشتن برخی از عادتهایی است که این جسم را به مرور زمان بیمار میسازد. مثل مصرف دخانیات، و عادات بد غذایی و زیاده روی در خواب و شهوات و خیلی کارهای دیگر که باعث می شود انسان به این عادات بد گرایش پیدا کرده و لذات و خوشی های خود را در زمان بیداری و در همین دنیای مادی و فیزیکی جستجو نماید و دیگر تمایلی به سفر روح نداشته باشد.

به همین خاطر است که می گویم معمولا افرادی که از طبقه اجتماعی پایین و متوسط هستند گرایش بیشتری به معنویات و انجام امور معنوی نشان می دهند تا افراد مرفه و دلداده به زخارف و خوشی های زودگذر دنیایی. 

برای انجام برونفکنی روحی، انجام تمرین بادکنی ذهنی پیشنهاد می گردد. به این شکل که در محیطی آرام و ساکت دراز کشیده و با چند نفس عمیق چشمها را بسته و به نقطه ای در پیشانی بین دو ابرو تمرکز کنید. سپس با نفس هایی آرام شروع به دم و بازدم نموده و با هر دم هوا را به ترتیب به قسمتهای مختلف بدن مثل پاها، دستها، اعضا و جوارح بدن و درنهایت سر می فرستیم و با بازدم این هوایی را که در هر عضو جریان یافته را خارج می سازیم. با هر دم و فرستادن هوا به هر عضو (مثلا پای راست) احساس سبکی و باد شدن آن عضو به ما دست می دهد و همینطور این عمل را با تمام اعضا انجام می دهیم. در آخر به طور ذهنی احساس می کنیم که تمام جسم ما مثل بادکنک باد شده و آماده بلند شدن از زمین می باشد. درا ین لحظه است که با اجازه از محضر خداوند فکر پرواز را عملی می سازیم تا اینکه به طور واقعی شاهد خروج از جسم باشیم. این تمرین را هفته ای سه روز به مدت نیم ساعت انجام دهید تا به نتیجه برسید. شما خود هم می توانید راههای دیگری را ابداع کرده و انجام دهید، مهم قصد و نیت شما برای انجام برونفکنی روحی و رسیدن به مرحله تمرکز محض و خالص است تا روح شما به مرور زمان به این باور برسد که در زمان بیداری نیز می تواند از جسم  خارج شده و به سیر و سیاحت در جهان هستی بپردازد.