مراقبه
مراقبه حالت مطلوبی از هوشیاری است که از طریق مناسک و تمرین‌های معینی حاصل می‌شود. اگر از مراقبه دعاوی و تشریفات فلسفی و عرفانی را جدا کنیم، آنچه باقی می‌ماند نوعی فعالیت مغزی است که با ریلکس شدن جسم همراه می‌شود. در مراقبه شخص با تمام وجود تمرکز و توجه خود را بر روی یک زمینه و موضوع متعالی متوجه می‌سازد و به‌نوعی تمرکز هدایت شده مبادرت می‌ورزد. برای رسیدن به این درجه از خلسه و جذبه روحی کوشش آگاهانه و فعال صورت می‌گیرد.
بنام خدا
سکوت
فرامرز ملاحسین تهرانی
سکوت یکی از مراحل عالی تمرکز است. عدم دخالت قوه تفکر و تحلیل و تفسیر موضوعاتی که اصلا قرار نیست در مدتی که روزه سکوت برقرار است بدان پرداخته شود، در دو شکل سکوت بیرونی و سکوت درونی عملی می گردد. یعنی علاو ه بر اینکه عامل به سکوت در طول مراحل تمرین از حرف زدن با دیگران امساک می ورزد، گفتگوی درونی خویش را نیز متوقف می سازد. گفته می شود که هر انسانی در طول ساعاتی که بیدار است 20 تا 30 درصد از گفتگوهایش به شکل دیالوگ با دیگران است و بقیه این مدت به گفتگوی درونی با خویش و یا اشخاصی که در ذهن و خیال آنها را پرورانده، مشغول است. پس اگر قرار باشد که انسان به منظور تمرین معنوی، سکوت اختیار کند می بایست علاوه بر رعایت سکوت در عالم واقع و مردم پیرامونش، به سکوت درونی نیز مبادرت ورزد.
